lunes, 5 de diciembre de 2011

O Volcán Irazú

Estas fotos fixéronas os papás de Iván en Costa Rica cando foron de viaxe. Son do volcán Irazú en Costa Rica, América Central.



Iván e Miguel.

jueves, 1 de diciembre de 2011

Volcáns

Invítovos a que vexades estes vídeos sobre o volcán da Restinga que collín de Youtuve. Tedes tamén uns enlaces que poden ser interesantes na columna dereita do blog, podedes botarlles unha ollada.

sábado, 22 de enero de 2011

O Cabalo

Esta é unha presentación feita por Martín Vispalia de 6º curso

lunes, 17 de enero de 2011

Oso Polar




Nome científico: Ursus Maritimus.


O oso polar é o maior cazador do Ártico. El só percorre distancias moi longas cada día buscando focas para comer. Tamén caza peixes coas súas afiadas gadoupas. Os osos polares pasan a maior parte do tempo sobre as placas de xeo.

Son excelentes nadadores e poden pasar moitas horas na auga xeada. A súa pel graxenta e a súa capa de graxa mantenos quentes.


Coa falta de alimentos, os osos polares poden entrar nos vertedoiros e poden envelenarse ou ferirse.


As nais só dan a luz a un ou dous oseznos. Os oseznos polares nacen nunha oseira cálida e cómoda que a súa nai cava na neve e axiña superan os case 30 cm que miden ao nacer e os 700 g de peso coa axuda do leite rico en graxa da nai. Os machos adultos poden pesar entre 400 e 600 kg. O tempo de xestación dura entre 6, 5 ou 9 meses. Alcanzan a madurez sexual entre os 3 e 8 anos.


Habita no Océano Polar Ártico e as costas boreales e mares cubertos no borde sur da banquisa permanente.

Fontes informativas:
rie.cl http://www.rie.cl/?a=29644&sel=5
HYNES, Margaret: “Terras Polares”. Edit. Bahía edicións .

martes, 4 de enero de 2011

Titi emperador


Nome: Titi emperador (chamado así polo seu parecido co emperador alemán Guillermo II)
Nome científico: Saguinus imperator.
Clase: Mamífero.
Orden: Primates.
Familia: Callitrichidae.
Dimensión: Mide 18-21cm e ten unha cola que alcanza os 25-32cm. Pesa entre 300 e 500 g.
Alimentación: Froitos, brotes tenros, insectos, arañas, pequenos invertebrados e ovos.
Xestación: 5 meses.



Crías: 1 ou 2.
Distribución: Oeste de Brasil, este de Perú, norte de Bolivia.
Hábitat: Bosque de terras baixas.
Características: É un animal activo, que se move rapidamente polas ramas en busca de alimentos.




Fonte de información: Selwo aventura, enciclopedia "Los secretos de la naturaleza"
Friki sama.

miércoles, 15 de septiembre de 2010

As festas de Sigüeiro

Santa Eufemia es un municipio español de la provincia de Córdoba, Andalucía. En el año 2005 contaba con 1.021 habitantes. Su extensión superficial es de 189 km² y tiene una densidad de 5,4 hab/km². Se encuentra situada a una altitud de 561 msnm y a 101 km de la capital de provincia Córdoba, Santa Eufemia es la primera población en el reino de Córdoba, que aparece con topónimo cristiano en fechas inmediatas a su conquista. El origen de su nombre es difícil de precisar. Algunos investigadores lo atribuyen a la posible presencia de un núcleo mozárabe en la población a la que denominarían con este nombre, siendo aceptado el mismo por Alfonso VII a la hora de su conquista; otros creen que lo impuso directamente el rey, al ser un nombre muy repetido por las mesnadas gallegas en estos años de avance reconquistador.
El historiador Arjona Castro, se inclina por la primera hipótesis: la traducción castellanizada del topónimo mozárabe Sant Qunyah también (Ufimya o Uqunya), que aparece en la obra del geógrafo árabe al-Idrisi, al describir los itinerarios medievales del territorio cordobés.
Por el contrario la tradición oral de Santa Eufemia, muy arraigada entre la población, atribuye este nombre al hecho de que treinta y tres caballeros italianos, integrantes de las huestes del monarca castellano, y naturales de la región de Calabria, lugar de fuerte veneración de esta Santa, fueron los que arengados por el propio rey al grito de "Santa Eufemia", tomaron por asalto el castillo apoderándose de la villa y dándole dicho nombre. De hecho a los naturales de Santa Eufemia se les denomina con el gentilicio de "calabreses" y la "Hermandad de la Santa", es el fiel reflejo de esta tradición, respondiendo al tipo de cofradías militares con las primigenias insignias de Bandera, Estandarte, Junco, Alabarda y Tambor, coincidiendo en este caso el número de "hermanos" (así llamados los cofrades) con el de los treinta y tres supuestos caballeros conquistadores.
En el sitio donde -según la tradición- acamparon las tropas de Alfonso VII, se erigió la actual Ermita, en la que se procesiona a "Santa Eufemia" el domingo de Resurrección.

domingo, 20 de junio de 2010

Despedida hasta el año que viene

Como remata o curso envíovos esta foto como despedida ata o ano que ven. Espero que teñades un bo verán e que o pasedes moi ben. Estaremos en contacto. Eu vou intentar, cando vaia por aí, sacar fotos da natureza e mostrárvolas.... ao mellor a vos tamén vos apetece, por se acaso mirarei de vez en cando o blog.